De feiten zijn stevig en de impact nog steviger
Per 1 januari 2026 verandert het speelveld opnieuw. De nieuwe ABU/NBBU-cao verplicht dat uitzendkrachten dezelfde totale arbeidsvoorwaarden krijgen als vaste medewerkers in vergelijkbare functies. Het gaat dan om pensioen, toeslagen, reiskosten, scholing, vakantiedagen en soms ook bonusregelingen.
Daarbovenop stijgt de pensioenpremie bij StiPP naar 23,4 procent van de pensioengrondslag waarvan 15,9 procent voor rekening van werkgevers komt. Een forse kostenstap die direct voelt.
Wat vaak vergeten wordt: de sector is zélf een van de grootste werkgevers van Nederland. Binnen ABU- en NBBU-bedrijven werken ruim 160.000 interne medewerkers. Recruiters, accountmanagers, sales, fieldmanagers, planners, HR-teams. Precies die groep merkt nu hoe krap het wordt. De kosten stijgen, de tarieven lopen niet voldoende mee en in meerdere organisaties is nauwelijks ruimte voor salarisverhoging of indexatie.
Dat schuurt. Niet omdat mensen te veel vragen maar omdat leiders eerlijk moeten uitleggen dat het simpelweg niet past.
De bedoeling van flex raakt uit zicht
De overheid wil flex minder aantrekkelijk maken voor werkgevers. De intentie is begrijpelijk: zekerheid en gelijkwaardigheid. Alleen raakt daarmee de kern van flex buiten beeld. Flex is nooit bedoeld als tijdelijk lapmiddel. Het is een opstap naar vast werk, een manier waarop jongeren hun loopbaan ontdekken, het vangnet voor piek en ziek en het instrument dat bedrijven wendbaar houdt.
Toch kondigen grote organisaties reorganisaties aan. Niet om flexwerkers vaste contracten te geven maar om kosten te drukken. De recente berichtgeving in het FD over ABN AMRO laat dat haarscherp zien. Het idee dat flex duurder maken automatisch leidt tot meer vaste banen is simpelweg niet realistisch.
Leiderschap in deze fase vraagt veel
Leiders in de flexbranche staan in een spanningsveld. Ze willen hun teams perspectief blijven bieden, ze moeten opdrachtgevers uitleggen waarom tarieven omhoog moeten en ze hebben investeerders die realisme verwachten. Tegelijk willen ze de cultuur beschermen en voorkomen dat mensen afhaken.
Dat vraagt helderheid. Uitleggen wat er verandert, waarom dat gebeurt en wat nog wél kan. En het vraagt nabijheid. In gesprek blijven met de mensen die het dagelijks werk uitvoeren.
Dit is niet makkelijk. Het vraagt veel van iedereen in de branche. Soms bekruipt me het gevoel dat de overheid vooral naar flex kijkt als "probleem", terwijl juist zoveel professionals in deze sector elke dag bezig zijn om mensen aan een mooie eerste stap of vervolgstap te helpen. Voor die groep is opvallend weinig aandacht. Gek eigenlijk.
Toch zie ik kansen.
In bijna alle gesprekken hoor ik waarom mensen blijven. Omdat ze geloven in het vak. Omdat flex nog steeds waarde heeft. Omdat het mensen helpt groeien en bedrijven helpt bewegen.
Die bedoeling staat nog steeds overeind. En juist deze fase dwingt ons om die waarde opnieuw scherp te formuleren. Vanuit volwassenheid.
Dit is een periode die leiders vormt.
2026 wordt geen licht jaar. Maar het wordt wel een jaar waarin leiderschap zichtbaar wordt. Wie nu koers houdt, helder blijft en dichtbij zijn mensen staat, komt hier sterker uit. Misschien is dat wel de essentie van leiden onder druk: niet alleen het bedrijf overeind houden maar vooral de mensen die het bedrijf maken.
Ontvang elke week het beste van BusinessWise in je mailbox. Schrijf je hier nu gratis in:
