45 uur was de Belgische volksvertegenwoordiger Vincent van Quickenborne vorige week aan het speechen, voor de voorzitter van het parlement hem het woord ontnam. Pas toen zag hij ruimte voor de dodelijke conclusie dat Van Quickenborne in herhaling begon te vallen, iets dat hem een wettelijke basis bood om het betoog af te kappen. 'Mag ik mijn punt ook eens maken?', sputterde Van Quickenborne nog. Tevergeefs. Zijn poging een stemming over een fiscale wet te blokkeren was gestrand.
Het record van Cory Booker
In de VS liep senator Cory Booker eerder dit jaar ook al zo'n verbale marathon. Geholpen door 1164 pagina's aan spreeknotities, duurde het 25 uur en 5 minuten voor hij een punt zette achter zijn verhaal. In de Amerikaanse senaat geldt de regel dat niemand je mag onderbreken als je het woord hebt. Pas als je de kamer verlaat -of omvalt - gaat je beurt voorbij. Booker moest dus zien te voorkomen dat hij naar de wc moest. Daarom had hij een dag van tevoren voor het laatst iets gedronken. Gegeten had zelfs meerdere dagen niet, zo bezwoeren zijn medewerkers, die het gerucht wilden ontkrachten dat Booker zijn toespraak enkel kon voltooien dankzij het dragen van een luier. Want ja, daar wordt zo'n recordrelaas een stuk minder heroïsch van.
Booker wilde met zijn speech een protest laten klinken tegen de herbenoeming van Donald Trump. Die missie is geslaagd. Maar verder zijn er in de geschiedenis eigenlijk geen voorbeelden te vinden dat lang lullen blijvend effect heeft. Nooit is ermee een wet geblokkeerd, het zorgt hooguit voor wat vertraging in de invoering of de uitvoering.
In Nederland vinden we daar een voorbeeld van in de Protestantse wijkgemeente Open Hof in Kampen. Daar werd vorige week met gemengde gevoelens gevierd dat op 21 november 2024 het begin werd gemaakt met een kerkdienst die nog al meer dan een jaar volcontinue gaande is. Deze voorkomt dat het Oezbeekse gezin Babayants wordt uitgezet. De overheid mag namelijk geen religieuze bijeenkomsten verstoren, dus zolang er wordt gepredikt, gebeden en gezongen, zitten de ouders en hun vier kinderen veilig. Al is daar wel zo'n beetje alles mee gezegd, want wie weet dat het gezin het terrein niet af mag, snapt dat er van een vredige situatie bepaald geen sprake is.
Lees ook: Exclusieve voorpublicatie nieuwe boek Peter Ros: 'Zullen we nu weer aan het werk gaan?'
Toch toont deze casus aan dat er soms wel degelijk goede redenen te vinden zijn om eindeloos aan het woord te blijven. Maar om direct to the point te komen: in het bedrijfsleven zijn die redenen er niet. Een open deur, ja. Maar toch lukt het maar niet om een einde te maken aan de cultuur van zin- en oeverloze vergaderingen.
De meesten van ons ondergaan het lijdzaam. Zo is er een onderzoek dat aantoont dat 83 procent van de mensen zonder na te denken of vragen te stellen op 'ok' drukt als er een uitnodiging voor een vergadering in hun mailbox ploft. En als ze zich eenmaal realiseren dat ze niets in die meeting te zoeken hebben, weerhoudt schuldgevoel ze ervan de bijeenkomst alsnog te skippen.
31 uur per maand
En zo leren andere onderzoeken dat werknemers 31 uur per maand vermorsen in vergaderzaaltjes. En dan hebben we het over gemiddelde werknemers, want onder managers (die vaak 60 procent van hun tijd in overleggen zitten), zal dat getal nog hoger zijn. In die zin valt het dus nog mee dat slechts 91 procent van de deelnemers tijdens vergaderingen wel eens aan compleet andere zaken zit te denken. Iets dat trouwens makkelijk kan, want het hoogste woord blijkt niet te worden gevoerd door diegene met de beste ideeën, maar door de persoon met de laagste stilte-tolerantie. Inhoudelijk mist u dus niets, als u die even ongehoord laat oreren.
Natuurlijk kennen we allemaal experimenten waarin de thermostaat op tien wordt gezet, en de comfortabele stoelen worden verwijderd. Maar vraag aan eenieder die zich wel eens in een kantoortuin of -gebouw begeeft of dat zoden aan de dijk zet, en het antwoord zal ontkennend zijn.
De Nederlandse economie blijft achter
En dat is beroerd, ja. Want de Nederlandse economie blijft achter. We missen de boot qua innovatie, lopen achter met AI, en slagen er maar niet in een klimaat te creëren waarin startups zich makkelijk ontpoppen als scale-ups. En onze arbeidsproductiviteit daalt. Het CBS, dat naar de commerciële sector keek, rapporteerde onlangs dat die in 2024 met 0,1 procent is afgenomen. Dat terwijl die in 2023 al een daling van twee procent had laten zien. Zodoende groeit het gat met landen als de Verenigde Staten en China, want daar stijgt de arbeidsproductiviteit wél. En rap ook.
We moeten dus alle zeilen bijzetten, vaart gaan maken, willen we niet nog verder achteropraken. En met de grijze golf in aantocht is het juist zaak de arbeidsproductiviteit op te schroeven. Daadkracht is dus wat we nodig hebben, geen woorden. Dus houd daar alstublieft rekening mee als u tijdens de volgende vergadering uw vinger opsteekt. Eigenlijk hoeft u maar een regel in de gaten te houden: praat alleen als u écht iets te zeggen hebt. Uw collega's zullen u dankbaar zijn.
Lees ook: Paul van Riessen: 'Blijven we innovatieve producten maken of enkel regels?'
Ontvang elke week het beste van BusinessWise in je mailbox. Schrijf je hier nu gratis in:
