„Hoe je je voelde was niet belangrijk. Er moest op de eerste plaats hard gewerkt worden." Van wie is dit citaat?
A. Een boomer
B. Een opgebrande millennial op de sofa van psycholoog Thijs Launspach
C. Een founder van een Chinese of Amerikaanse startup die in het jaar 2065 terugkijkt op de 'Tech en AI'-race van 2025.
Antwoord C? Zou kunnen. Zowel in Silicon Valley als in Shenzhen is de concurrentie moordend, zijn de belangen groot en kan het elke dag afgelopen zijn met je startup. No mercy. Er moet kei- en keihard gewerkt worden om te overleven (luister vooral even naar de speciale podcast van Even Bellen Met Silicon Valley over de AI-race tussen China en de VS).
Maar hoe ze daar in 2065 op gaan terugkijken? Geen idee. Dus C is het niet.
B dan? Mogelijk. Onlangs sloeg de Raad voor Volksgezondheid en Samenleving alarm over onze 'hypernerveuze samenleving'. Psycholoog Thijs Launspach zei daarover op BusinessWise: „We moeten productief zijn ten koste van onze eigen gezondheid. Zoiets sloopt je." Alleen ken ik Thijs niet, laat staan zijn patiënten.
Dus is het juiste antwoord: A. De boomer. Om precies te zijn: mijn moeder. Ze schreef het citaat onlangs in het invulboekje 'Oma, vertel eens…' op de vraag 'Hoe gingen jouw ouders (vroeger) om met emoties?'
Haar volledige antwoord: „Ze toonden weinig emoties. Dat werd sowieso niet veel gedaan vroeger. Mensen waren druk met het vergaren van de eerste levensbehoeften. Hoe je je voelde was niet belangrijk. Er moest op de eerste plaats hard gewerkt worden."
Dat raakte mij. Want: wat hebben we het dan goed nu. Maar ook: zijn we dat hard werken soms verleerd? Want hoezo zijn wij hier na 32 uur al gesloopt terwijl ze in China en Silicon Valley dan pas net begonnen zijn?
Een kleine interventie
Ja, ik weet het: het ligt genuanceerd. Een simpel antwoord is er niet. Maar ik zie vanuit mijn vakgebied wél een kans om het tij een béétje te keren. Met een kleine interventie die bottom-up energie oplevert – en wie weet zelfs het verschil maakt tussen opbranden en opleven.
Kijk, als presentator moet ik mijn publiek zien te boeien. En dat kan niet met alleen inhoud of vorm. Een cruciaal element daarbij is: bezieling. Alles wat ik presenteer moet 'van mij' zijn. Zo niet, dan verdiep ik me erin totdat ik wél affiniteit heb, urgentie voel en dat kan overbrengen. Alleen dan heb ik mogelijk impact.
Voor mij vanzelfsprekend. Maar in Corporate Nederland lijkt het vaak niet doorgedrongen. Wanneer heb jij echt energie gekregen van de presentaties van een collega?
Bezieling
Ik merk een gebrek aan bezieling vaak als ik presentatietraining geef. Het probleem is: mensen zonder bezieling kunnen onmogelijk inspireren. Want: 'If you don't care, why should I?' Sterker nog, hun presentaties kósten soms energie.
Bedenk eens hoe vaak je in meetings zit. Hoe vaak je luistert naar je collega's. Wat als zij je weten te inspireren en jij hen? Wat zou dat doen voor je organisatiecultuur, arbeidsvreugde en dus concurrentievermogen? Met een kleine 'habit' kun je hier vanaf vandaag al aan gaan bouwen!
Lees ook: Gerben van Driel: 'Hoe Improvisatietheater je helpt innovatiever te worden'
3 oplossingen
Er zijn 3 oplossingen in mijn ogen. Oplossing 1 is de 'habit'. En dat is: vraag je bij elke presentatie af wat je 'Big Idea' is. Het concept 'Big Idea' komt van Nancy Duarte en is in één zin: 'Jouw boodschap of persoonlijke perspectief en waarom dat van belang is voor je publiek.'
Een voorbeeld uit haar boek Resonate: De kop 'Update 3e kwartaal' is géén Big Idea. 'Onze resultaten zijn in Q3 sterk achtergebleven, daarom moeten we vol gas gaan geven op het nieuwe Sales-initiatief' is dat wél. Proef je het verschil? Met een 'Big Idea' krijg je inspirerender presentaties. Daag jezelf en je collega's hierop uit. En bouw zo samen die energiegevende cultuur.
Kom je er een keer niet uit? Ga dan voor oplossing 2: presenteer niet! Want waarom zou je je collega's vermoeien met iets waarvan je zelf niet scherp hebt waarom het van belang is? Daarmee breek je elkaar alleen maar af. Stuur een mail. Of laat het lopen.
Kom je er structureel niet uit? Dan rest je alleen oplossing 3: solliciteer op een baan waar je wél inspiratie van krijgt. Want als je je 'Big Idea' niet kunt bedenken dan heb volgens mij geen visie op je rol of werkveld. En zit je in de verkeerde baan. En dat... is inderdaad slopend.
Lees ook: Is er echt iets te leren van Debiteuren Crediteuren? Gerben van Driel denkt van wel
