,,Zit je nou nog met je neus in de boeken?" De oma van Natasja Pieterman (37) vindt het welletjes voor haar kleindochter. Dat Pieterman, nu ze Head of Cyber Service bij CapGemini is, zich moet blijven inlezen blijft een raadsel voor oma. Immers: Pieterman rondde al drie studies af: rechten, bedrijfskunde en een master IT. Toch merkt ze dat, sinds ze driekwart jaar geleden de functie van Head of Cyber Service accepteerde, ze opnieuw de boeken in moest om financieel nog beter onderlegd te zijn.
Pieterman: ,,Ik kreeg de jaarrekening gepresenteerd. De basiskennis heb ik, maar ik merkte dat ik meer de diepte in moest en verdiep me dus ook in het financiële deel. En ik maar denken dat ik genoeg aan drie studies had."
Geen borrels meer
Het is niet de enige verandering voor Pietermansinds ze deze functie accepteerde. Ze moest ook opnieuw haar plek vinden. Pieterman: ,,Ik was onderdeel van het team en nu geef ik leiding aan mensen die eerst mijn collega's waren. Dat is even wennen voor alle partijen. Ik werd in het begin bijvoorbeeld ineens niet meer uitgenodigd voor borrels. Er werd gezegd: we willen feesten zonder dat de baas aanwezig is. Ik weet nog heel goed dat ik de eerste keer dacht: wie is dat dan? Oh ja, dat ben ik."
Inmiddels heb ik er vrede mee dat de rekening van de borrel naar mij gaat en dat ik niet meer zo vaak aan mag schuiven als vroeger. En het is misschien ook wel beter omdat ik nu een voorbeeldfunctie vervul. Ik ben nu degene geworden die voor het einde van de avond weg is en mensen maant om wat rustiger aan te doen als de rekening oploopt. Gelukkig zit ik in het bestuur van de personeelsvereniging en ben ik op die manier toch betrokken bij het organiseren van activiteiten, zoals de jaarlijkse skivakantie. Ik vind het leuk om mijn collega's met een glimlach te zien rondlopen."
Menselijk contact
Menselijk contact is sowieso één van de drijfveren van Pieterman: ,, Ik ben niet alleen Head of Cyber Service, maar ook trainer voor onze Academy. Ik haal heel veel voldoening uit het overdragen van kennis en het laten groeien van mensen. Als mensen op hun plek zitten en voor de klanten werken waar ze zich prettig bij voelen, dan komen de resultaten vanzelf. Zo heb ik zelf ook carrière gemaakt binnen Capgemini. Ik merkte dat ik het interessant vond om beslissingen te nemen en ben toen de rechterhand van mijn manager geworden. Die liet mij stapje voor stapje zien hoe ik kon groeien binnen de organisatie."
Het duurde even voordat ik die gedachte kon ombuigen in: wat als het wél lukt?
,,Dat is heel organisch gegaan. De overstap naar mijn huidige functie voelde voor mij niet als organisch, maar als een stap die drie jaar te vroeg kwam. Ik heb enorm getwijfeld of ik er wel klaar voor was. Nu denk ik: waar twijfelde ik eigenlijk over? Ik was op het moment van beslissen echt bezig met: wat als het niet lukt? Het duurde even voordat ik die gedachte kon ombuigen in: wat als het wél lukt? Dat ik het eindelijk aandurfde heeft te maken met de steun uit mijn omgeving. Ik kreeg alle vertrouwen van HR en de manager."
Grote verantwoordelijkheid
,,Ik weet nu dat deze plek bij me past en dat ik het kan. Wel moest ik wennen aan de druk die ik voel. Ik ben verantwoordelijk voor 150 mensen. De resultaten van het bedrijf en mijn beslissingen hebben impact op die mensen. Daar ben ik me heel erg van bewust en soms vind ik het prettig om daar even mijn hart over te luchten. De steun die mij is beloofd toen ik deze functie accepteerde krijg ik ook inderdaad. Daarom voel ik ook de ruimte om dit soort dingen te bespreken. Ook merk ik dat mensen uit mijn team nog steeds naar mij toekomen als ze ergens mee zitten. Mijn nieuwe functie is in dat opzicht gelukkig niet tussen ons in komen te staan. Zelf heb ik wel even moeten zoeken bij wie ik nu terecht kan als er op persoonlijk vlak iets speelt, maar ook daar heb ik mijn draai in gevonden."
Onlangs werd aan Pieterman gevraagd wat ze over vijf jaar doet. Ze moest het antwoord schuldig blijven: ,,Er is zoveel gebeurd in mijn carrière wat ik niet had voorzien, dat ik inmiddels weet dat ik altijd op een andere plek terechtkom, dan die ik voor ogen had. Toen ik in groep acht zat wilde ik dierenarts worden, vervolgens politie te paard of marechaussee. Uiteindelijk ben ik rechten, bedrijfskunde en IT gaan studeren en verdiep ik me nu in financiën.
Paard als spiegel
De liefde voor paarden is nooit over gegaan. Pieterman rijdt vier keer per week paard. De liefde voor paarden helpt haar ook bij het goed uitvoeren van haar nieuwe functie. Pieterman: ,,Paarden zijn een spiegel. Als ik stress heb, krijg ik niets gedaan van mijn paard. Als ik een paard met een verkeerde houding benader, ook niet. Pas als ik zelf ontspannen ben en in alle rust kijk naar wat het paard van mij wil, kunnen we samenwerken. Paarden leren mij om te focussen en los te laten. "
